Avcının Kılıçları Serisi
Bu yazıya 'Kılıçların batsın emi!' diye bir nida atarak giriş yapmak istiyorum. Ve evet Salvatore sevenler bana düşman olabilirler bu yazıdan sonra çünkü acımasız bir eleştiri yazısı olacak, uyarmadı demeyin. Bir de seriyi okumamış olanlar aman bu yazıdan uzak dursun, her ne kadar fazla bir şey öğrenmeseler bile spoiler içeriyor.
Drizzt Do'Urden'in hikayesi 1990 yılında ortalığı kavurdu. Gerçekten de güzel bir hikayeydi başlarda. Ancak arkasında yatan gerçek hikayeyi bilmesem de şahsi düşüncem Salvatore'un Unutulmuş Diyarlar için yazdığı kitapların, sonlarına doğru ticari kazanç havasına girmeye başladığıdır.
Herkesin sevdiği bir kahraman nasıl olur da ayakta tutulabilir? Seri ardına seri yazarak. Üstelik o kahramana bir de çok sevilen yol arkadaşları verirsen alırsın başına belayı! Eyvah! Nasıl bu karakterleri bir arada tutabilirim? Kitaplar boyunca batırdığım bir aşk hikayesini nasıl kurtarabilirim? Drizzt'e verdiğim yüce havayı ve muhteşem karizmayı nasıl olur da koruyabilirim? Bunun gibi sorular birçok yazarın aklından geçmiştir eminim ki. Ama R.A. Salvatore, üzgünüm sınavdan geçemedin.
Öncelikle bir itirafta bulunayım, daha önce hiç yapmadığım bir şey yaptım ve Avcının Kılıçları Serisi'nin son kitabı olan İki Kılıç'ı okurken, sonlarına doğru o kadar bunaldım ki sayfa atladım. Atladığım sayfalar genellikle bitmek tükenmek bilmeyen sağ ve sol kroşeler olsa da, yanlış bir şey söylersem lütfen beni "Atladığın sayfalarda ne mucizeler oldu, bilmeden konuşma!" diye uyarın.
Yazarın ilk hatası, Drizzt'i fazla yüceltmek oldu. Bırak adam biraz hata yapsın sevgili Salvatore. Ona saldıran bir elfi kendini savunma maksadıyla öldürmesi gerçek bir hata değildir, bunun için Drizzt'i bunalıma sokmana gerek yoktu. Her bölüm başında Drizzt'in kendi ağzıyla yazdığı yazılara lafım yok, ama her seferinde de aynı şeylerden bahsedilmez ki. Ve bir de Drizzt'in nasıl bir aşk adamı olduğunu görseydik hiç fena olmazdı, hiç mi acımadın adama da serinin teee en sonunda artık vaktin geldiğine karar verdin? Onda da Türk usulu kucaklayıp götürdü kızı gerdek gecesine sokar gibi.
İkinci hata, yol arkadaşları neden hiç değişmez? Neden yaşlanmaz? Neden her seferinde tabiri caizse "ölümden" dönerler? O kadar alışıyor ki insan karakterin aldığı her yaranın iyileşmesine, okurken zevk alamıyor. Kendimi karakterler birbirleri için üzülürken "Abartma ya iki güne ayaklanır." derken buldum birçok kez. Diğerleriyle meşgul olmaktan Guenhwyvar'a da yeteri kadar yer veremedin, harcadın güzelim kediyi.
Dövüş sahneleri için harcadığın çabayı biraz dengeli dağıtsaydın keşke. Sayfalarca süren dövüşler güzel hoş, ama anlamıyorum ki! Bir bakıyorsun kılıç kafaya inerken, bir bakıyorsun bacak arasından çıkıyor. Rakip kırk metre ötedeyken kılıç kulağını sıyırıyor. Ya Cattie-Brie'nin 'bitmeyen oklarım var' yayı olmasaydı?
Wulfgar'ın çektiği eziyetleri ise anlatmaya gücüm yetmez. Kitabın sonunda bile mutluluğa eremedi zavallı.
Tekrar söylediğim gibi çok acımasız bir yazı oldu, Salvatore hayranlarından özür diliyorum, ancak yazılması gerek diye düşündüm. İyi bir yazarı şaklaban etmek gibi hobilerim yok, aksine Salvatore çok daha iyi bir yazar olabilirdi diye düşünüyorum. Korktuğum bir nokta ise yazarın kitabın sonunda bile karakterleri kendi hallerine bırakmış olması, bu demek oluyor ki bir seri daha yolda gibi. Elbette içinizden okuma o zaman diyebilirsiniz. Ama genellikle kötü bulduğum kitapları da ayırt etmiyorum.
Daha fazla yazardım ama zaten yazıyı buraya kadar okuyabilmiş arkadaşlara çok teşekkür ediyorum, fikrinizi paylaşırsanız sevinirim.
Ptsi Ocak 25, 2010 11:21 am